zaterdag 19 januari 2013

schrikkel 354


Te laat voor de laatste trein, geparkeerd in dit hotel. In een – zoals dat dan heet – anonieme hotelkamer. Overbodig adjectief: alle hotelkamers zijn, op hun nummer na, naam- en identiteitloos. Wie hier het laatst heeft geslapen, is al lang weer weg. Opgehangen in een hoek brengt een tv de wereld binnen, die ook vandaag verder is ondergegaan en uit het stof opgestaan. Ik kijk nog even, maar verkies dan het boek – en vervolgens de slaap. De dag is lang geweest, ik ben er even niet.