woensdag 11 september 2013

los ingeslagen 113


21 juli 2013

J. en R. zijn terug van Mexico. Ze hebben daar een week of twee rondgetrokken en zijn ook op bezoek geweest bij vrienden. Ze zijn het Spaans machtig. Ze hebben in elk geval van nabij genoeg contact gehad met de Mexicanen om er de angst te voelen: iedereen heeft al wel iemand in zijn kennissenkring of familie die is vermoord door de drugsbendes. Het is een echte terreur en het hele land gaat eronder gebukt. Maar misschien is het ook net daardoor dat de mensen dichter tegen elkaar aanschurken. De families zijn er hecht. J. en R. vertellen hoe ze door hun gastfamilie werden onthaald. Iedereen, van jong tot oud, werd uitgebreid aan hen voorgesteld en die hele ceremonie duurde een paar uur. Het zou heel onbeleefd zijn het je niet te laten welgevallen. Maar het was wel hartelijk en zinvol. Hier weten de mensen nog wat gemeenschapsleven is, aldus J. en R. De dreiging en de angst die in dit land regeren zijn daar zeker niet vreemd aan.


Ook vertelden J. en R. hoezeer het opvalt dat zoveel Mexicanen veel te dik zijn. Dat was tien of twintig jaar geleden nog niet het geval. Zij vertellen hoe Coca Cola de jongste jaren vanuit de Verenigde Staten met medewerking van de plaatselijke bestuurders het land heeft veroverd en alle kleine water- en frisdrankenproducenten heeft weggeconcurreerd. Nu kan het ongehinderd de Mexicanen met zijn mierzoete dieet opfokken. En samen met de Coca Cola zijn er natuurlijk ook de chips, de hamburgers, de fastfoodketens etcetera…: alles wat een volk lui en vadsig maakt en een groot deel van de jonge generatie grondig verpest omdat uiteraard niemand gelukkig kan zijn met het feit dat hij zijn natuurlijke schoonheid definitief heeft ingeruild voor vluchtige genietingen.