Geachte heer Vannieuwkerke, dag Karl,
U kent mij niet en ik u eigenlijk ook niet, maar toch voel ik de aandrang
om u te laten weten dat ik deze week al twee keer heb genoten van uw
televisieprogramma Vive le Vélo. Nuja, uw programma, ik bedoel natuurlijk dat
van u en van uw collega’s en medewerkers want achter het uithangbord dat u bent
gaat natuurlijk een hele machinerie schuil. Toevallig woont de vader van een
van uw decorbouwers hier bij mij om de hoek en zo heb ik al mogen vernemen wat
een leuke bende en hoe hard het werken het daar is.
Het programma lukt niet elke avond. Alles staat of valt met de inbreng
van het gastenduo. Waar het komisch koppel Tom Boonen-Eddy Planckaert dinsdag een
voltreffer was, blakend van levensvreugde en vriendschap, daar was de
uitzending van woensdag met het wielerkoppel Rik Verbrugghe en zijn vrouw, de
zus van Tourdeelnemer Greg Van Avermaet, te onzent al omgedoopt tot Greg Tot
Overmaat, een slaapverwekkende sof die ik niet heb uitgekeken. Maar gisteren was
het weer prijs: de aflevering met Iljo Keisse en de zus van Wouter Weylandt, de
renner die in 2011 om het leven kwam in de Ronde van Italië, was genieten van
de eerste minuut tot de laatste. Inderdaad, Karl, met twee zulke fijne gasten
is dat uur rap voorbij.
Ik kan me vergissen maar is Vive le Vélo geïnspireerd door de NOS-uitzending
De Avondetappe? Niet dat het er toe doet, maar het idee van een talkshow over
de dagetappe in het bijzonder en het wielrennen in het algemeen, met telkens
een andere locatie in Frankrijk als decor en opgeluisterd met culturele,
wielerhistorische en gastronomische weetjes werd, dacht ik, geïntroduceerd door
Mart Smeets. Dat programma is opgedoekt, ik keek trouwens al een paar jaar niet
meer omdat het te weinig goede momenten overhield en aan bloedarmoede en
eigendunk ten onder ging.
Het stramien van beide programma’s was echter wel erg gelijklopend. Maar,
Karl, u hebt uw voorbeeld voorbijgefietst en intussen ver achter u gelaten.
Het verschil tussen de invalshoeken van De Avondetappe en Vive le Vélo is
in de loop der jaren steeds groter geworden. Smeets nam een extern, licht
intellectualiserend en nooit écht betrokken standpunt aan, terwijl u, Karl, de
koers van binnenuit benadert. Smeets leek zijn wielerbewondering te veinzen,
bij u is die bewondering zonder enige twijfel (en op het jongensachtige af) authentiek
– zonder daarom naïef te zijn. U hebt trouwens zelf nog gekoerst en weet dus
waarover u het hebt. Het verschil tussen Smeets en Vannieuwkerke had/heeft ook
met persoonlijke stijl te maken. Waar Smeets, met zijn kleurige dassen,
opzichtige coiffure en gestreepte kostuums, op den duur wel heel erg begon te
gelijken op de vadsige uitbater van een obscuur casino, daar blijft u, Karl,
een behoorlijk afgetrainde en bijzonder sober (maar toch netjes) geklede
verkavelingsjongen met pientere oogjes, veel respect voor zijn gasten,
bewondering, gevoel.
Vive le Vélo is verstandige infotainment met een uitgesproken accent op ‘human
interest’. Het gaat niet écht over wielrennen, ik bedoel de sport, met zijn uitslagen,
cijfers en tactieken. Als er iets bijzonders gebeurt, wordt er wel op ingegaan,
maar die ellenlange saaie Touretappes waarvan er jammer genoeg de jongste jaren
veel te veel zijn, gunt u niet meer zendtijd dan ze verdienen. En terecht!
Vive le Vélo is in de eerste plaats een programma over gewone mensen en emoties,
en het wielrennen is daarbij vaak niet méér dan een aanleiding.
Uw meesterschap, Karl, en daar doe ik echt mijn hoed voor af, is dat u die
emoties opzoekt, verkent en uitdiept, en er de meerwaarde van aantoont, zonder echter
de grens van de sentimentaliteit te overschrijden. En, zeer belangrijk, u laat
al die mensen in hun waardigheid. In de uitzending van gisterenavond ging het
om emoties als daar zijn: de rouw van de zus vier jaar na de dood van haar
broer-wielrenner, de attentievolle vriendschap van de gevallen gele trui voor
zijn ploegmaat-ritwinnaar, de wat domme verwondering van de anonieme Kazak die
in zijn eigen taal wordt aangesproken…
Ik vind dit uitzonderlijk goede televisie. Echt iets om elke Tourdag naar
uit te kijken!
Karl, blijf dit nog vele jaren doen! (Maar stop toch ook op tijd!)
Ik wens u het beste, ook met uw gezondheid.
