 |
| © Castier Adélaïde |
13 oktober 2015
dinsdag
Opnieuw ontwaakt uit een droom waarin mijn jongste zoon een
rol speelt – dat gebeurde tot voor een paar maanden nooit en nu zeer
regelmatig. Ik herinner ze me echter nooit, die dromen. Er moet van alles in
gebeuren, er moeten klussen geklaard, terwijl anderen in de buurt zijn en niets
doen… En er is weinig tijd. ¶ Er is de trots van wie zich in zijn persoon of
eerbaarheid gekrenkt of miskend voelt, en er is de trots van diegene die zich
beroemt op het vermogen om zich bóven een krenking of miskenning van zijn
persoon of eerbaarheid uit te tillen. ¶ Meer dan driehonderd verjaardagswensen
op Facebook. Vele ervan zijn obligaat, ik weet het wel, maar het doet toch
plezier. Tussen de wensen hier en daar iets dat mij aangrijpt, een x’je van
iemand van wie je het niet had verwacht, een aanmoediging, een schouderklop. ¶ Ze
waren allemaal omgewaaid want hij had ze te licht gemaakt en niet op de wind
gerekend. Zeshonderd kruisen. Zeshonderd kruisen uit piepschuim. Soms kan één man wél het verschil maken of
zich doen opmerken. In de Zuid-Bretonse stad Sainte-Anne-d’Auray vond een landbouwer
het nodig om aandacht te vragen voor de naar schatting zeshonderd Franse
vakgenoten die het voorbije jaar onder druk van de lamentabele economische
omstandigheden waarin ze de kop boven water moeten proberen te houden een eind
aan hun leven hadden gemaakt. Dat zijn zeshonderd kruisen die hij op het ruime
plein voor de kathedraal had geplaatst, waren omgewaaid, verhoogde in zekere
zin nog hun expressiviteit. Het was een indrukwekkend signaal – misschien was
het wel geïnspireerd op een gelijkaardige actie, een tijd geleden in onze
Westhoek, toen David Van Reybrouck, ook met kruisen, aandacht vroeg voor het
feit dat die sombere kleistreek een van de hoogste suïcideratio’s van heel
Europa heeft. De ‘initiatiefnemer’ sprak in de microfoon die hem werd
voorgehouden: ‘Er is nooit aandacht voor omdat ze niet allemaal op dezelfde dag
zelfmoord plegen. Zoals een vliegtuigcrash altijd het nieuws haalt terwijl er
diezelfde dag een veelvoud van het aantal mensen dat daarbij is omgekomen
sterft in het verkeer. Nu eens één, dan drie dagen niets, dan twee op een dag: die
zichzelf dodende boeren halen de pers niet. Maar als je ze allemaal zou
samentellen...’ Een vrouw werd ook om haar mening gevraagd. Zij had het over de
velen die mislukten in hun poging en zwaar verminkt verder moeten. ¶ Het item
van de Bretonse boer zat enkel in het middagjournaal. Toen ik ‘s avonds, om 19
uur, opnieuw keek, was het door andere actualiteit verdrongen. Soms is het
interessant om naar beide journaals te kijken. Zeker op nieuwsarme dagen zie je
vaak twee keer nagenoeg hetzelfde, maar soms zijn de verschillen instructief.
Zo ook gisteren. Er was gesleuteld aan de reportage over die studente die, bij
wijze van sociaalpsychologisch en politiek experiment, gedurende tien dagen met
een hoofddoek had rondgelopen en had moeten vaststellen hoe de mensen in haar
omgeving, die zij in de waan had gelaten dat zij zich tot de islam had bekeerd,
weinig begripvol reageerden, ja sommigen dachten zelfs dat zij binnenkort naar
Syrië zou vertrekken om daar aan de zijde van IS de beschaving te gaan bekampen
en vernietigen. ‘Terwijl iedereen mij toch kent als heel vreedzaam, ja, ik ben
zelfs vegetariër.’ Het meisje engageerde een vriendin om de reacties van
passanten op straat vast te leggen. En zo konden wij in het middagjournaal zien
hoe de bestuurder van een dikke zwarte Mercedes het V-teken naar het meisje
maakte. De regisseur had het onscherpe iPhone-beeld uitvergroot, zodat het
bekende en vele betekenissen hebbende gebaar duidelijk zichtbaar werd. Vele
betekenissen, maar uit de situatie en de intensiteit van de manier waarop die
hand werd opgestoken, kon toch worden opgemaakt dat de bestuurder van die
Mercedes niet van oordeel was dat de uitdossing van het Vlaamse meisje een
overwinning betekende op vastgeroeste religieuze opvattingen of iets
dergelijks. Neen, de kijker kon dit beeld alleen maar linken met de usurpatie
door de N-VA van dit teken tijdens haar verkiezingscampagne van vorig jaar. De
selectie van uitgerekend dit beeld – wellicht als slechts één van meerdere
voorbeelden van afwijzing van de keuze van het meisje om met een hoofddoek rond
te lopen – is uiteraard politiek geladen en wellicht zelfs tendentieus.
Bovendien wordt de privacy van die meneer in de Mercedes geschonden. Maar het
blijft evenzeer interessant om vast te stellen dat uit het avondjournaal deze
ene sequentie was weggeknipt. Hoe is dit gegaan? Wie heeft hierop aangestuurd?
Wat waren daarbij de argumenten? Wie heeft de uiteindelijke beslissing genomen?
¶ Totaal vervreemd, zo voel ik mij bij de zogenaamde festiviteiten die in het
Koning Boudewijnstadion worden aangericht na de overwinning van de Belgische
nationale ploeg. Vals zingende voetballers die zich als volksmenners menen te
moeten ontpoppen, een dj-set door kerels die zo uit een gore nachtclub lijken
te zijn gestapt, en het inspiratieloze ‘Waar is da feesje, hier is da feesje’.
Vuurwerk.
