30 november 2015
maandag
Sommige hechte
vriendschappen lopen op de klippen omdat een van beide ‘partners’ terugschrikt
voor een, al dan niet vermeend, plots opdoemende homo-erotische component. Ik
weet niet of het juist is, maar ik kan er mij wel iets bij voorstellen. Het kan
te heftig worden, zeker binnen de context van de heersende conventies, en dan
ontstaat er een kortsluiting, waarop de vluchtreflex misschien wel het enige
antwoord biedt. Het lijkt inderdaad zeer goed mogelijk dat vrienden in het hart
van hun op zich licht-brengende en belangeloze relatie op een duistere kern
kunnen stuiten, waar hun onuitgesproken contract niet tegen bestand is. Iets
wat wortelt in onverwerkte pubertrauma’s en –bekoringen, dat al lang vergeten
leek maar dat, eventueel door heteroseksuele ontgoochelingen in het volwassen
bestaan, opnieuw tot ontvlamming dreigt te komen. (...) (Piet Joostens, Over de vriend) ¶
Je kunt maar een
beperkt aantal vrienden hebben. Die evidentie doet mij aan twee dingen
denken. Enerzijds aan F.B., die mij ooit eens aan de grond nagelde met een
verwijzing naar ‘die goede vriend van mij, hoe heet hij ook alweer’. Anderzijds
aan mijn boeken en mijn leesgewoonten. Want als ik, als een zich uit de wereld
terugtrekkende, mijn boeken mijn ‘vrienden’ noem, dan moet ik mij allicht
bewust zijn van het feit dat ik er beter aan doen mijn relatie met een beperkt
aantal onder hen uit te diepen. Zoniet lever ik mij uit aan oppervlakkigheid. (Piet
Joostens, Over de vriend) ¶
 |
| © vtm |
Het verregaande cynisme waarmee – waarschijnlijk – de
N-VA het Belgische klimaatcompromis tegenhoudt, enkel en alleen om duidelijk te
maken dat volgens haar België niet werkt. Het gaat om halve procenten, dus zo
moeilijk kan dat toch niet zijn? Neen dus, het is strategie.
Verrottingsstrategie. En het werkt: vandaag wordt België op de
Klimaatconferentie in Parijs, waar zoveel van afhangt, uitgeroepen tot
slechtste leerling van de klas. ¶
