woensdag 30 december 2015

vierenvijftig 80



23 december 2015

woensdag

De vrouw die gisteren na het ongeluk in de Elisabethlaan ‘in kritieke toestand’ was weggevoerd, is overleden. Ik denk aan de man die bij haar was: het koppel uit Dieppe was vorige week getrouwd en was naar Brugge gekomen op huwelijksreis. Ik denk ook aan de buschauffeur die voor het zebrapad was gestopt en die misschien de motorrijder die tegen de overstekende vrouw is geknald in zijn achteruitkijkspiegel heeft zien naderen, zonder nog iets te kunnen doen. ¶

© Minority Report

Twee films op één avond. Mon fils à moi (2006) van Martial Fougeron gaat over een moeder die haar zoon versmacht met haar eigen onvermogen om ouder te worden en dus een goede ouder te zijn. Minority Report van Steven Spielberg (2002) behoort als cinefiele sciencefiction niet echt tot mijn geprefereerde genre, maar voor Spielberg maak ik graag een uitzondering: ik blijf de rit tot in het jaar 2058 uitzitten. Chauffeurloze autostromen, supersnelle vliegtuigen die overal interventietroepen kunnen droppen, touchscreentechnologie, de voortdurende aanslagen op de privacy met advertenties die, op basis van de gegevens die worden verzameld door de alomaanwezige retinascanners, elke passant op een gepersonaliseerde manier aanspreken (‘Mijnheer Huppeldepup, u kocht hier drie maanden geleden een paar schoenen. Wordt het niet stilaan tijd om nog eens een kijkje te komen nemen?’)…, dat is het toekomstbeeld dat Spielberg ophangt – het lijkt me al bij al nog redelijk optimistisch. De problemen die door de film worden aangekaart, zijn vooral van morele aard: wat als je, gedekt door het argument van de misdaadpreventie, de toekomst van individuen kunt voorzien?; valt er te leven met een dergelijk doorgedreven determinisme? Het is allemaal best interessant en – vooral – schitterend vormgegeven, maar voor iemand die, zoals ik, niet getraind is in het volgen van onwaarschijnlijke plotontwikkelingen, toch ook een lastige zit. ¶