A
Ik sta tegen een uur of zeven op met hoofdpijn en voornemens.
Prachtige bladzijden over de revolutie en de liefde, en over de geniepig-stille
Alja, in Vlucht zonder einde van
Joseph Roth, dat ik ben beginnen te lezen naar aanleiding van de voordracht van
Roth-vertaalster Els Snick eergisteren. Bij het ontbijt mijn dagelijkse portie
Klemperer-dagboek Tot het bittere einde,
om het leven aan te kunnen. Ik kruip nog even terug in bed.
Bij de bakker staat voor mij in de rij een mooie, chique
dame van een jaar of vijftig op haar beurt te wachten. De betere burgerij, zeg
maar, in deze snel verouderende en verpauperende maar ooit wel ‘betere’ stadswijk.
Ze draagt een fijngeweven pulletje, waarvan het etiket met de wasinstructies
achter in de nek onbedoeld uitwaarts flapt. Mocht ik deze mevrouw kennen, ik
zou het haar zeggen want het detail tast haar waardigheid aan: het is zeker
geen statusbevestigend, laat staan statusverhogend, punctum. Maar ik ken haar niet en zeg dus niets.
(...)
Woorden: de mijne en die van het zomerdagboek van Cyriel
Buyse (de observatie van een spinnenweb, die uitmondt in een verhaal over
liefde en dood) en de dagboeken van Sylvia Plath (obsessionele maar
onbereikbare liefde). Ik zie op Facebook een leuke column van mijn neef
passeren, over hoe een vader met zijn zoontje naar een open training van de
Rode Duivels gaat kijken. In de commentaren her en der overheerst nog altijd de
verbolgenheid over de uitspraken van Fernand Huts (over ondernemers en hun
vrouwen) en van de rabbijn in De Afspraak (over hoe joden met homoseksualiteit
omgaan), en over de financiële strapatsen van de voormalige socialist Luc Van
den Bossche.
In Blokken leer ik dat een mannelijke inwoner van Muizen een
Muizenaar is en een vrouwelijke een Muizense. De zoon van wielerlegende Michel
Pollentier wint zijn tweede finale en mag dus de volgende keer voor de
superprijs spelen. In het middagnieuws is de verhuizing van de startplaats van
de Ronde van Vlaanderen van Brugge naar Antwerpen het hoofdpunt. (...) Voor de rest staat het journaal bol van
herdenkingsmomenten voor slachtoffers van recente terreurdaden.
De zomer van 2016? Voorlopig niet want de regen valt met bakken
uit de lucht en er is zelfs bliksem en donder. Ik zal mijn geplande fietsritje
maar tot vanavond uitstellen.
Tijdens de oersaaie Italië-Zweden, waarin er na – nu – 78
minuten nog niet één echte kans is geweest, neem ik mijn door waterschade
getroffen alleroudste teksten (1977) door: in een aandoenlijk handschrift over
de verkruimelende bladzijden van een lijntjesschrift uitgesmeerde verzen vol zich
tot een niet-geïdentificeerde of identificeerbare tweede persoon richtende eenzaamheid,
met toch ook een vitalistische en zich op eenvoudige natuurfenomenen (zon,
maan, mist…) richtende hang naar mystificatie. In een van die ‘gedichten’
schreeuwt de vroegere en allang vergeten versie van mezelf een soort van
dankbaarheid uit voor al dat moois, maar tegelijk blijkt die ik te lijden onder
het onbeantwoord blijven van de vraag tot wie hij zich met die dankbaarheid
moet richten – en hij lijkt precies in dat lijden een vorm van zelfoverstijging
te vinden: (...)
Hoewel Kroatië voor staat tegen Tsjechië, ontstaan er
onlusten in een Kroatisch vak. Er worden voetzoekers op het veld geworpen en op
de tribune gaan supporters elkaar te lijf. Waarom is niet duidelijk, wellicht
zijn een aantal heethoofden, zoals ze dan altijd worden genoemd, uit op rellen.
Nadat de wedstrijd enkele minuten heeft stilgelegen, is de Kroatische ploeg het
ritme waarmee hij de hele match had gedomineerd kwijt. Er komt een terechte
penalty voor de Tsjechen en de wedstrijd eindigt op een gelijkspel.
Ik maak een ritje rond de stad. Er is een mooi avondlicht,
met donderkoppen in de verte. Ik maak enkele foto’s en ben op tijd thuis voor
Spanje-Turkije. Ik werk opnieuw aan mijn fotoarchief en voer op Facebook nog
een discussietje met O.L. over de beslissing van de Vlaamse regering om de
vluchtelingen in Palestina te steunen. O.L. vindt het ongehoord dat Vlaanderen
op die manier antisemitisme en jodenhaat steunt. Dan volgt:
Pascal Cornet Een
opmerking, als het gepermitteerd is, en los van de inhoud ten aanzien waarvan
ik mijzelf niet bevoegd acht en dus ook niet wens uit te spreken:
intellectuelen provoceren niet maar proberen bij te dragen tot een oplossing.
Welke oplossing stelt u voor voor deze vluchtelingen, die toch niet allemaal
haatdragende strijders/terroristen of wat dan ook zijn?
Œdipe Laurent
Diezelfde 'intellectuelen' die in alle toonaarden Israel op alle vlak willen
boycotten. Ik geef geen cent om die 'intellectuelen', Pascal...
Pascal Cornet Ik
heb vaak waardering voor uw FB-activiteiten. U leest, studeert, vormt zich een
mening en komt daar ook voor uit. Dan schrik ik wel van een zo ongenuanceerde
uitlating. Maar goed, beschouw het als een goedbedoelde commentaar.
Œdipe Laurent Ik
ben opgehouden met nuanceren waar het de Israeli-Palestijnse kwestie betreft,
Pascal. Ik doe het niet meer en heb daarbij resoluut de 'foute' kant gekozen. Ik
ben de Palestijnse zaak niet toegenegen en de Palestijnen zijn momentaan wel de
laatste met wie ik solidair wil zijn. Ik kom er misschien op terug van zodra
anderen ophouden om mee te gaan in die zielige slachtoffercultus van de
Palestijnen. Maar tot dan deel ik niet in die absurde verblinding...
Pascal Cornet Is
ophouden met te nuanceren niet ook een vorm van verblinding? En moet je niet
ook voor de slachtoffers (vrouwen, kinderen, niet-geradicaliseerden) van dat
conflict (aan beide kanten en van gelijk welk conflict) blijven nuanceren en
dus denken?
Œdipe Laurent
Pascal Cornet men wordt inderdaad verondersteld dat te doen. Maar dat laat ik
nu gemakshalve aan 'anderen' over, aan diegenen die zich hebben geschaard aan
de 'juiste' kant. Daar zijn zij sterk in. Althans dat moet telkens blijken en
krijgt men te verstaan als men wel een poging tot nuancering doet. Alleen kan
er helaas van nuancering op een aanvaardbare manier alleen sprake zijn als de
ander eerst in zijn of haar gelijk bevestigd wordt...
Œdipe Laurent De
draagwijdte van een dergelijk 'humaan' en 'nobel' gebaar reikt verder dan
alleen maar het verlenen van caritatieve hulp aan de Palestijnse vluchtelingen,
Pascal...
Pascal Cornet Ah, Œdipe. Inderdaad. Deze aalmoes van
150.000 euro per jaar is een mooie compensatie voor de speciale fiscale bescherming
van met Israël verbonden economische belangen in ons edelmoedig Vlaanderen. Een
cosmetische operatie zeg maar. Maar goed, met dat geld kunnen ze in dat
oorlogsgebied misschien een paar noodwoningen bouwen, of nog een school, die
dan weer een mooi doelwit kan vormen.
Œdipe Laurent
Pascal Cornet zijn doelwitten niet inherent aan een oorlogsgebied? Maar het
hangt er in de publieke perceptie alleen van af wie of wat het doelwit is. Ik
heb de voorbije week niet veel steun ontwaard voor de families van de vier op
een terrasje door Palestijnse terroristen vermoorde Israelis in Tel Aviv. Voor
Orlando, Brussel, Parijs, van overal waren er spontane steunbetuigingen met de
slachtoffers van die aanslagen, met vlaggetjes en de obligate minuut stilte,
uitgezonderd voor Tel Aviv! Solidariteit en hypochrisie hand in hand...
Pascal Cornet In
deze cynische tijd krijgen scholen inderdaad blijkbaar een militaire betekenis.
Soms aan beide zijden, al weet ik niet of dat in de Gazastrook het geval was.
Wat de vermenging van hypocrisie en solidariteit betreft, kan ik je volgen.
Ofwel voer je dat ritueel op voor alle slachtoffers ofwel helemaal niet.
Minuten stilte en kaarsen branden - dat is hoe dan ook vooral een manifestatie
van onmacht.
Ω
