Je kunt nu eenmaal moeilijk verwachten dat al die zonnen – rood en gezwollen, of wit en gekrompen, of geel als de gematigde onze, of blauw en nieuw, of zwart en ineengestort tot krankzinnig tollende neutronensterren of nog compactere, zwelgende zwarte gaten – plus al die planeten en sintelachtige planetoïden en pittoreske wolken van gloeiend gas en donkere materie (zo die al bestaat) en immense, stromende neutrinosoepen, dat die allemaal precies zullen convergeren in een singulariteit kleiner, vele orden van grootte kleiner, dan een speldenknop.
John Updike, Naar het
einde der tijden, 211
