zondag 20 november 2016

wolken 2131-2135



wolkenfragmenten uit Luigi Pirandello, De zwarte sjaal

2131
(…) nu eens zag ze hoe in het westen de zon als een vurige schijf langzaam verdronk temidden van de schimmelige nevels die zich op de egaal grijze zee hadden vastgezet, dan weer hoe hij in triomf neerdaalde op de in vuur en vlam staande golven, voor een luisterrijk decor van brandende wolken (…) (39-40)

2132
Hoog in de lucht waren de wolken, die daarnet nog in vuur en vlam stonden, donkerder geworden, als rook. (56)

2133
Langs de hemel snelde een eindeloze, dicht opeengepakte massa lichte, lage, askleurige wolkjes, alsof ze met spoed daarginds, daarginds werden verwacht, in het oosten, voor een geheimzinnige bijeenkomst, en het was of de maan, van omhoog, hen een parade afnam.
Met het hoofd in de nek zat Bronner een poosje te kijken naar deze wolkenvlucht, die zo’n geheimzinnige levendigheid gaf aan de heldere stilte van de maannacht. Opeens hoorde hij het geluid van voetstappen op de nabijgelegen brug, de Ponte Margherita, en hij keek die kant uit.
Het geluid van de voetstappen verstomde.
Misschien was er iemand die op ditzelfde moment, net als hij, naar die wolkjes keek en naar de maan die hen een parade afnam, of naar de rivier met zijn trillende weerkaatsingen van lichtjes in het zwarte water. (215-216)

2134
Hij had, als een decor, het schouwspel van die hemel meegebracht, waarlangs de lage, lichte wolkjes snelden (…) (218)

2135
Aan de hemel ging de vlucht van lichte, lage, askleurige wolkjes nog steeds door. (225)