dinsdag 10 oktober 2017
12 – Wat ik
van dat hele gedonder in Catalonië zal onthouden, is dat eenvoudige zinnetje
van een Catalaanse vrouw, een niet-nationalistische en dus niet-separatistische
(maar het had er evengoed wél een kunnen zijn) vrouw: ‘Sinds dat geruzie is
begonnen, zijn er mensen die ik in de supermarkt niet meer kan begroeten, zoals
zij dat ook niet meer met mij doen.’ Kijk, dat is dan het resultaat van een
strijd die je, in het licht van veel urgentere problemen, bezwaarlijk
essentieel of noodzakelijk kunt noemen, en van al het gestook van politici die
er alleen maar garen bij denken te kunnen spinnen erbij: polarisatie, een
grondige verstoring van het maatschappelijk weefsel – en het valt nu al te
voorspellen dat veel Catalanen, pro én contra afscheiding, heel spoedig zullen
terugverlangen naar de tijd dat alles veel eenvoudiger was en eigenlijk best
wel goed functioneerde. ‘Wat in godsnaam hebben we ons laten aanpraten?’ Ik kan
alleen maar hopen dat de modale Vlaamsnationalist – niet de stokers aan de top
die het doen om de macht en het geld, maar de kleine garnaal die gehecht is aan
zijn grond of die ergens in zijn familie nog redenen vindt, en soms heel
terecht, om fier te zijn op zijn volksidentiteit – hier ook lering uit trekt.
13 – (...)
