vrijdag 20 oktober 2017

de herfst van 2017 – 14



12 oktober 2017

16 – Ik houd van die overgangen van het ene boek naar het ander, hoe de lectuur van zus je tot zo brengt, datgene waardoor je je lectuur laat bepalen. In Het leven van Henry Brulard ben ik al op een paar mogelijke links gestuit/gestoten, onder meer Montaigne, Shakespeare en Cervantes, maar deze naar Saint-Simon is onweerstaanbaarder. De heilige Simon trouwens ligt al een paar jaar op mij te wachten in de vorm van een tweedehands verworven eerste druk (1996) van het privé-domein-deel nummer 212, Memoires, zijnde een door Anneke Brassinga geselecteerde, vertaalde, geannoteerde en van een nawoord voorziene bloemlezing. En die ga ik nu dus lezen omdat Stendhal mij daartoe aanzet met de volgende zin op bladzijde 290 van zijn crème Brulard: ‘het enige wat ik met plezier las was Shakespeare en de Memoires van Saint-Simon, indertijd in zeven delen, maar die ik later in een twaalfdelige uitgave in baskerville lettertype kocht, een hartstocht die lang heeft geduurd evenals in het stoffelijke vlak mijn voorliefde voor spinazie die ik, en daarmee zeg ik niets te veel, op mijn drieënvijftigste nog even sterk voel als op m’n dertiende.’ Dat deze autobio onaf is, blijkt onder meer uit het feit dat ergens elders, vele bladzijden verder, de link tussen Saint-Simon en les épinards een tweede keer wordt gemaakt: een grappige onvolkomenheid. (Ik kan die plek nu niet meteen terugvinden.)