17 oktober 2017
21 – Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat ik de
vrouw ontmoette met wie ik iets meer dan een jaar later zou trouwen en die, nog
eens een dik jaar later, moeder zou worden, en nog eens twee jaar later nog
eens. Ik memoreer het hier voor mezelf, ik bedoel of beoog daarmee helemaal
niets. Ik stel gewoon een tijdsverloop vast: dertig jaar, het lijkt een
eeuwigheid maar dan wel een die in een zucht is voorbijgegaan, beangstigend
vlug eigenlijk. Twee kwetsbare hompjes zijn volwassen mensen geworden intussen,
en ik ben 56 en binnen nog eens zo’n flits zal het allicht voorbij zijn – als
ik tegen dan al niet onder de zoden lig of in een pot op de schoorsteenmantel
sta of mij kwijlend niet meer herinner wie ik ooit ben geweest, laat staan wie
ik had willen worden.
