zondag 29 oktober 2017

de herfst van 2017 – 24



22 oktober 2017

30Bruno Van Dycke hield gisteren open atelier en zoals elk jaar ging ik er ook nu weer heen – ’t was een wandelingetje, bedoeld om de namiddag te breken en zo kwam ik toch ook eens buiten. Bruno’s werk is ondertussen ook weer een jaartje verder: die man staat begot niet stil. Zijn schilderingen van monolieten zijn monumentaal, en met een indrukwekkende behandeling van de vrij grote vlakken. Deze schilder kent zijn materiaal, zijn palet trouwens is een tafelblad waarop – zeer fotogeniek! – klodders verf en half dichtgeknepen tubes een merkwaardig stilleven, of landschap, vormen. Ik praatte wat met Bruno, en dan kwam er nog een andere man bij staan, die ook schilder bleek te zijn en die op een nogal vervelende manier het gesprek naar zichzelf, en naar zíjn werk, toe haalde. Maar goed, we hadden het dus over die vlakken, en over de relatie tussen het geschilderde voorwerp en de achtergrond. Die op een heel andere manier geschilderd was: veel vlakker, eentoniger, egaler en zónder reliëf. Ik sprak Bruno op dat contrast aan. Niet dat het mij stoorde of zo, neen, ik stelde eigenlijk gewoon een vraag. Hij vond het interessant. Hij haalde er de kleur van de muur bij, waaraan hij zijn schilderijen had opgehangen, maar ook Rembrandt, wiens onderwerpen ook zo afstaken tegen een donkere en ánders geschilderde achtergrond. Ja maar, wierp ik tegen, Rembrandt schilderde mensen, geen stenen. Enfin, ik wist eigenlijk niet goed of dat er toe deed – wat is het moeilijk om over kunst iets zinnigs te zeggen. En dan zag ik de reeks van drie, ook monolieten, aan de andere muur van het atelier hangen, en hoe die drie een andere relatie tussen figuur en achtergrond vertoonden: hier raakte de figuur wél, in tegenstelling tot de reeks van drie waarbij we ons gesprekje hadden gevoerd, de rand van schilderij – en dat leek me opeens de oplossing van het vraagstuk. Hoewel de achtergrond ook hier vlak, eentonig, egaal en zonder reliëf geschilderd was, gewoon als een glacis, vond ik hier het contrast tussen achtergrond en figuur (pasteus, onregelmatig, met vele tinten en te onderscheiden toetsen aangebracht) helemaal géén probleem. Omdat er een tweede spanning bij kwam: naast die tussen figuur en achtergrond ook nog eens die tussen figuur en rand.