zaterdag 30 december 2017

de herfst van 2017 – 69



17 december 2017  

79 – De Kinderen van de collaboratie getuigen unisono dat hun ouders het vertikten om te vertellen over wat ze hadden meegemaakt. Ze wilden hun kinderen er niet bij betrekken, wat ze hadden meegemaakt was te gruwelijk voor woorden. En ook, uiteraard: de fout die ze zelf hadden begaan was niet iets om prat op te gaan. Het gevolg was natuurlijk dat deze kinderen niet de kans kregen om dat oorlogsverleden te verwerken en – in bepaalde gevallen – jaren- en decennialang dat nooit zelf meegemaakte maar wel overgeërfde trauma voor zich uit schoven. Waardoor het kan gebeuren dat sommigen, wanneer hun dan eindelijk een microfoon onder de neus wordt geschoven, behoorlijk emotioneel en met tranen in de ogen, getuigenis afleggen van wat, buiten hen om, hun hele leven heeft bezwaard en getekend. 

Behalve natuurlijk die ene, Jan Tollenaere, zoon van ‘Reimond’ – die belachelijke vervlaamsingen toch van voornamen: Reimond in plaats van Raymond, Filip in plaats van Philippe… –, die het bestond om zijn onverhulde antisemitisme (‘nare mensen’, ‘parasieten’…) in deze voor het overige grotendeels hartverwarmende tv-reeks binnen te smokkelen. Er kwam protest naar aanleiding van zijn uitlatingen en de man gaf zijn N-VA-partijkaart terug. 

Sommigen vonden het niet kunnen dat Reimond Tollenaere zijn opvattingen openlijk kon ventileren. Anderzijds is het wel goed dat we te zien krijgen dat dergelijke mensen dus nog bestaan – hoe onwaarschijnlijk dat op zich ook moge zijn. En dat ze, mocht er geen ruchtbaarheid aan zijn verleend, nog altijd bij die zogenaamd respectabele partij aangesloten zouden zijn. Hoeveel Tollenaeres die niet op tv zijn gekomen zitten er vandaag nog altijd bij de N-VA of stemmen voor die partij omdat ze in onze samenleving niet voluit een Tollenaere kunnen zijn?